یکی از فراوان‌ترین و قابل دسترس‌ترین یافته‌های باستان‌شناسی از دوره‌ی نوسنگی تا دهه‌های اخیر سفال است، که مناسب‌ترین داده باستان‌شناختی برای شناخت افکار و اعتقادات، علوم و فنون، اقتصاد و ارتباط اقوام و ملت‌ها محسوب می‌شود. در میان ادوار مختلف سفالگری اسلامی، دوره‌ی سلجوقی از جمله دوره‌های درخشان این هنر از نظر ساخت و تزیین محسوب می‌شود. تا پیش از عصر سلجوقی تزیینات سفال‌های بی‌لعاب شامل نقوش کنده یا استامپی بود که میراثی از دوره ساسانی و‌ اشکانی به‌شمار می‌رفت. یکی از گونه‌های رایج تزیین سفال بی‌لعاب در دوره سلجوقی که از ابداعات سفالگران این عصر نیز به شمار می‌رود سفال با نقش قالب‌زده است که برای تزیین سفال‌های لعاب‌دار هم به‌کار می‌رفت. انواع مختلف ظروف دوره سلجوقی در قرن ۱۲ (۶ هجری) که در قرن ۱۳ (۷هجری) نیز ساخته می‌شد، دارای تزیینات بیشتر و‌مفصل‌تر بود از طرفی نگرش ایرانیان از دیرباز نسبت به آب موجودیتی مقدس بوده است، آب در فرهنگ ایران از جمله ۴ عنصر اصلی تشکیل دهنده این جهان است بدیهی است که برای این مایع مقدس ساخت ظروفی که در شان آن باشد ضروری بوده‌است. یکی از این ظروف مشربه‌ای است متعلق به قرن ۱۲ میلادی طبق تعاریف موجود در فرهنگ‌های لغت می‌توان مشربه را به ظروف آبخوری و تنگ یا پیاله‌های شراب نسبت داد، مشربه‌ها به دو گروه با دسته و بی دسته تقسیم می‌شوند مشربه دستابند به روش نقش افزوده یا قالب زده منقوش شده است، با نقوشی از مردان رقصنده‌ای که لباس‌های بلند و‌چین‌دار و چکمه‌های بلند پوشیده‌اند و در یک ردیف دست در دست یکدیگر داده‌اند و دست‌هایشان در یکدیگر حلقه شده‌است این نقش در آیین زرتشتی موسوم به رقص مجوسان یا رقص دستابند  است و از لحاظ فرم این رقص و نگهداری دست‌ها و قرارگیری پاها این رقص آیینی را شبیه کهن رقص ترکی دانسته‌اند. همچنین بر روی گرده این مشربه نوشته ای به زبان عربی است که به این صورت خوانده می‌شود: الـــعزو الاقبال و النعـمة و السعاده و الدوله و النصره و الرحمه و... انحنای گردنه نیز اندکی متفاوت و‌متناسب با بدنه‌ی مشربه است.

مشربه زیبای دستابند در ابعاد  25*13*13 ارتفاع عرض طول با پخت ۸۵۰ درجه و لعاب فیروزه‌ای در پخت ۹۵۰ درجه توسط هنرمندان دستان سرامیک بازسازی شده‌است.

نویسنده : شادی شعبانی