در نیمه دوم هزاره دوم پیش از میلاد، تقریبا همزمان با رواج آهن و نیز آمدن تازه‌واردان هند و ایرانی یا همان آریایی‌ها به فلات ایران نوعی سفال سیاه خاکستری رنگ در مناطق شمال شرقی، شمال و شمال غربی ایران به‌وجود آمد. باستان‌شناسان این پدیده را فرهنگ سفال خاکستری می‌نامند. این سفال‌ها از سفال‌های رنگین پیشین از نظر اندام شناسی، زیبا بودن، مقاومت در برابر آتش و تبلیغ اندیشه‌های آیینی و درونی، که یکی از ویژگی‌های بارز سفال خاکستری است بهتر ساخته شده‌اند.
تپه حسنلو یکی از مناطقی است که سفال‌های خاکستری بسیاری از گورهای آن کشف شده‌است؛ این تپه به خاطر نام دهکده مجاورش حسنلو نامیده می‌شود.
یکی از این ظروف خاکستری و سیاه مکشوفه از تپه حسنلو شمعدانی‌ست سیاه براق؛ که آن‌را متعلق به هزاره یکم پیش از میلاد می‌دانند. بیش از ۵۰۰۰ سال است که از شمع‌ها به عنوان منبع نور و روشنایی استفاده می‌کنند؛ اولین شمع‌ها توسط مصریان باستان مورد استفاده قرارگرفته و آن‌ها نی‌هایی در چربی ذوب شده‌ حیوانات قرار می‌دادند بدون هیچ فیتیله‌ای. شمعدان‌ها نیز در ابتدای پیدایش ، وسیله‌ای برای نگه‌داشتن ثابت شمع‌ها بودند.
این جا شمعی با طراحی خاص و زیبایی که دارد هم اکنون در موزه ملی ایران نگه‌داری می‌شود و گروه هنری داستان از جنس سفال در پخت ۸۵۰ درجه و لعاب فیروزه‌ای در پخت ۹۵۰ درجه این جاشمعی زیبارا بازآفرینی کرده‌است.