ایرانیان باستان مهارت بسیاری در ساخت ظروف داشتند و ظروف بسیاری از جنس‌های مختلف با فرم‌ها و ساختار متفاوتی کشف شده‌است. در دوره‌ای از تاریخ ساخت ظروف سنگی بسیار رواج داشت. یکی از این ظروف، ظرف بزرگی‌ست که از سنگ تراشیده شده و روی سه بزکوهی قرار گرفته‌است که بدن‌هایشان در زیر ظرف به‌ هم پیوسته‌است؛ قوم‌‌‌‌های باستانی بز را نشان عناصر مفید طبیعت و نمادی از باران می‌دانستند. میان بز کوهی با آن شاخ‌‌‌‌های خمیده و هلال ماه پیوندی وجود داشت و هرجا نقش این جانور دیده می‌شد، نشانی از آب و باران است؛ به همین دلیل این جانور در روزگاران پیش از تاریخ دارای جایگاه ویژه‌‌‌‌ای بود و به گونه‌‌‌‌ای دیو خشک‌‌‌‌سالی یا ایزد باران را به یاد می‌‌‌‌آورد.
البته هر یک از اقوام باستانی، بز کوهی را مظهر یکی ازعناصر مفید طبیعت در نظر می‌گیرند. مثلاً در لرستان، نماد خورشید و گاهی اوقات هم نمادی از باران است؛ در شوش و عیلام باستان، بز کوهی نمادی از کامیابی و نیز خدای زندگانی گیاهی بود. در بین النهرین، بز به عنوان مظهری از خوی حیوانی خدای بزرگ برشمرده میشد.(خدای بزرگ در نقش خدای گیاهان ظاهر شد در حالی که شاخه درختی به شکل T در دست داشت و بزی کوهی در حال خوردن برگ های آن بود).
این ظرف که متعلق به قرن ۶ و ۵ قبل از میلاد است رابطه نزدیکی با سبک فلزکاری دارد. این ظرف برگرفته از مجموعه‌ای خصوصی در ژنو
از جنس سفال در پخت ۸۵۰ درجه و لعاب فیروزه‌ای در پخت ۹۵۰ درجه توسط گروه هنری دستان ساخته شده‌است.