سفالگران از اوایل اسلام تا عصر سلجوقی از طرح و نقش مختلف برای آرایش انواع ظروف سفالین این دوره استفاده کرده‌اند. این ظروف و سفال‌ها تنوع بسیاری از نظر تکنیک ساخت و پرداخت داشته‌اند و در کارگاه‌های گوناگون سفالگری از جمله نیشابور، ری، گرگان ساخته شده‌اند. هنرمندان سفالگر از انواع طرح و نقش‌های متداول مانند نقوش گیاهی، هندسی، نوشته‌های کوفی، صحنه‌های رقص و نوازندگی و دیگر نقوش برای آرایش سفالینه‌ها استفاده کرده‌اند.

یکی از فرم‌های رایج سفالینه‌ها در جهان اسلام ظروفی سفالی موسوم به آلبارلو است، آلبارلو نام ایتالیایی است که به کوزه‌های کمر باریک یا استوانه‌ای شکل با گردن گیلویی دار اطلاق می‌شود. تولید این ظروف سفالی از سده ۴هجری  تا پایان دوره ایلخانی در ایران رواج داشته‌است، از قدیم‌ترین یافته‌های این گونه سفال‌ها منسوب به ری است. ظروف سفالی آلبارلو به دو‌گروه بدنه استوانه‌ای و تا حدودی مقعر (گلدانی شکل) و بدنه محدب (خمچه مانند با قطر بدنه حدود ۱۷ تا ۱۹ سانتی‌متر) گردن کوتاه تقسیم می‌شوند.

 از نمونه‌های جالب آلبارلوهای ایرانی آن‌هایی اند که به روش نقش افزوده یا قالب‌زده منقوش شده‌اند، یکی از آن‌ها، گلدانی‌ست با نقش برجسته نوازندگان که در ری کشف شده است و‌متعلق به قرن ۶ و ۷ هجری می‌باشد باتوجه به روایت‌های نوشتاری و نقوش بازمانده در ایران باستان موسیقی از جایگاه والایی برخوردار بوده‌است و اغلب شاهان و دولت مردان به موسیقی اهمیت می‌دادند و هنری جداگانه نبود و همراه با سایر رسوم اجتماعی در جشن‌ها و مراسمات مذهبی اجرا می‌شده‌است، از این رو نام سازهای بسیاری باقی مانده‌ که نقوش برخی از آن‌ها در نقش برجسته‌ها، طرح و نقوش روی ظروف دوران مختلف قابل شناسایی است. گلدان یا آلبارلوی نوازندگان از جنس سفال در ابعاد طول ۱۸ *عرض ۱۸ * ارتفاع ۳۱ سانتی متر توسط هنرمندان دستان سرامیک در‌پخت ۸۵۰ درجه و لعاب فیروزه‌ای در پخت ۹۵۰ درجه بازسازی شده است.