سفال‌ها در قرن ۶ و ۷ هجری، از لحاظ نقش‌مایه شامل طرح‌های هندسی، گیاهی، جانوری، انسانی، کتیبه‌ای، پنداری و اساطیری می‌باشند، عمدتا این نقوش به صورت تلفیقی و ترکیبی ارائه شده‌اند.
 البته معمولا طرح‌های هندسی و به ویژه نقوش گیاهی ظریف و پیچان، زمینه اثر را به خود اختصاص داده‌اند. نقوش انسانی و جانوری این سفال‌ها ضمن آن‌ که از لحاظ تاریخی، اهمیت دارند، با نقش‌مایه‌های برخی از نسخ‌های خطی همزمان نیز قابل مقایسه‌اند.
کاسه ده نقش نیز متعلق به قرن ۶ و ۷ هجری است از شرق ایران کشف شده و هم اکنون در موزه ملی کویت نگهداری می‌شود‌. در آن دوره، فنجان‌های لبه دار با طرح‌های صورت ( چه به صورت قالبی چه به صورت نقاشی ) به عنوان یک تزئین بر روی ظروف قرار می‌گرفت. برو روی کاسه ده نقش یا ده ترک ۱۰ فرم گردی روی آن ایجاد شده که علت این نام گذاری نیز هست. چهره‌ها، موها فرم وسط و... روی این کاسه با یکدیگر فرق دارند و هیچکدام روی قالب تکرار نشدند هیچ صورتی با دیگری شباهت نداره و هیچ موی بافته شده‌ای با دیگری یکی نیست.
در این ظرف و روش تزئین روی بدنه خام ابتدا با نقوش هندسی بسیار ساده مانند خطوط موازی، افقی، عمودی، شکسته، منحنی و یا متقاطع، دوایر متحدالمرکز، نقطه چین‌های منظم، نقوش گیاهی که عموما شامل گل‌های چند پر یا برگ هستند مواجه می‌شویم‌. ولی در آثار سده‌های بعدی با نقوش گیاهی، حیوانی و انسانی که به تدریج بر ظرافت‌های نقوش و ترکیب‌بندی آن‌ها در سطح بدنه افزوده شده روبرو می‌شویم.
پرداختن به ظرافت‌های این گونه تزئینات بدنه موجب رایج شدن ظروف قالبی شد. اگر شما هم به کاسه های باستانی علاقه دارید از اینجا می‌توانید مابقی کاسه ها رو هم ببینید.
این ظرف با الگوبرداری از نمونه‌ی اصلی آن، با این تفاوت که تمامی نقوش بر روی این ظرف همسان هستند با پخت ۸۵۰ درجه و با لعاب فیروزه‌ای در پخت ۹۵۰ درجه توسط گروه هنری دستان باز آفرینی شده‌است.