تنگ‌ها ظروفی برای نگهداری و حمل مایعات هستند به سبب شباهتی که با کوزه دارند برخی آن را کوزه‌ای سفالین یا بلورین بیضی شکل که لوله و نایژه آن بر سرش قرار دارد یا کوزه‌ای که شکمش کلان و گردنش کوتاه و دهانش تنگ باشد معرفی کرده‌اند؛ تنگ ممکن است از جنس سنگ، عاج و چوب نیز ساخته شود.
بنابر یافته‌های باستان شناسی، این ظروف از پیش از تاریخ کاربرد داشته‌اند و امروزه نیز از آن‌ها برای تزئین استفاده می‌شود. پس از اسلام با گسترش و تکامل هنرها و صنایع دستی، تنگ‌ها از تنوع بیشتری در شکل و جنس و تزئینات برخوردار شدند؛ و در قرن دهم و یازدهم ساخت تنگ‌های لعابدار در ایران و ترکیه رواج بسیار پیدا کرد.
در قرن سوم و چهارم تنگ‌هایی فلزی به شکل صورت‌های تمثیلی حیوانات ساخته می‌شد، شاید به این سبب که گمان می‌کردند نوشیدن از ظرفهایی به شکل یکی از حیوانات نیرومند، سبب انتقال نیروی آن به فرد می‌گردد.
یکی از این تنگ‌ها، تنگی‌ست به شکل سر خروس؛ ايرانيان باستان خروس را خوش يمن می‌دانستند زيرا نوید دهنده صبح بود و رفتن تاريكى را خبر می‌داد و مظهر پیروزی روشنایی بر تاریکی است. این تنگ سفالی که دهانه آن به شکل خروس ساخته شده‌است؛ متعلق به تمدن زیویه‌ است هم اکنون در موزه سنندج نگهداری می‌شود؛ از جنس سفال در پخت ۸۵۰ درجه و لعاب فیروزه‌ای در پخت ۹۵۰ درجه توسط گروه هنری دستان بازآفرینی شده‌است.