زن و مادر یکی از کهن ترین سوژه های هنری انسان است، و ما شاهد مجسمه های زیادی از جنس گل یا سنگ تحت عنوان الهه زن یا الهه مادر هستیم. پيکره های زنان در گذشته نماد زايش بودند و جنبه های مذهبی و آيينی داشته اند. تحليل هاي روانشناسانه از اين آثار هنري نشان دهنده اين است که هنرمند فقط به دليل ايجاد يک شی هنری اين آثار را خلق نمی کند، بلکه در پشت سر اين هنر يک انديشه و باور قراردارد. از اولين آثار هنري که بشر ساخته همان پيکرک های انسانی بوده است که بيشتر به شکل زن بودند. زن براي مردمان آن دوران، انسانی پيچيده بوده و اين پيچيدگی در پيکرک های ساخته شده نيز ديده می شود. از نظر هنرشناسان و باستان شناسان، در جهان بينی انسان شناسی باستانی، زن نماد اسطوره بوده است. خدابانوها اولين نمونه نمايش خصايص زن بوده اند. خدابانوها نه تنها مادر انسان ها بلکه مادر تمام موجودات زنده اند، جانورانی که با هر پيکرک کشيده شده اند نشان دهنده اين امر هستند.
باستانشناسان زماني اين تنديس های زنان را ونوس مـي ناميدنـد، اما امروزه آنها را با عنوان كلی الهه بـاروری می گویند.
الهه مادر خدای برکت و بخشندگی و باعث بخشیده شدن گناهان در دنیای پس از مرگ هستند. در دوره باستان اعتقاد بر این بوده که قرار دادن الهه مادر در زمین های کشاورزی باعث حاصلخیز شدن زمین و پر برکت بودن محصول کشاورزی می شده و نگهداری آن در مکان های مقدس و منازل موجب برآورده شدن دعای باران، وفور مالی، برکت و فرزندان بیشتر می باشد.
این اثر نیز الهام گرفته شده از مجسمه ای تحت عنوان الهه مادر متعلق به هزاره اول پیش از میلاد که از منطقه حصار کشف شده است و هم اکنون در موزه ایران باستان نگهداری می شود توسط گروه هنری دستان از جنس سفال در پخت 850 درجه و لعاب فیروزه ای در پخت 950 درجه بازآفرینی شده است.